.STREFA 33: 167.PÓŁNOCNE MAZOWSZE

PUSZCZA BIAŁA 2015.05.22-23.

Mam siostrę,Ta z kolei,ma bardzo fajną chałupkę nad Narwią.Z założenia,miał to być letniak,ale że jest na emeryturze,a zimy są łagodne,pomieszkuje tam praktycznie cały rok.Szwagrowski zdradza,podobne co ja ciągoty przyrodnicze.Mieszkając w tak atrakcyjnym i pięknym miejscu,buszuje wszędzie dookoła i co raz wynajduje jakieś ciekawostki. Dzwoni właśnie do mnie,że znalazł gniazdo bielika.Chodził już za nim,od jakiegoś czasu.Takiej atrakcji,nie można pozostawić w spokoju.Łapie manele i w drogę.W sumie,to nie jest daleko i dojazd jest łatwy.Łatwo się więc tam jedzie,ale bardzo,bardzo trudno wraca.Zupełnie inny świat.Zapomniana przez Boga i ludzi dziura(sorki Szwagier).Cicho,pusto i wyjątkowo pięknie.Jestem tam rano i od razu jedziemy na miejsce przestępstwa.Ale o tem,po tem.
Gniazdo jest na niewysokim,uschłym drzewie,na bardzo podmokłym terenie.Teren ten i szacunek dla prawa do świętego spokoju,którego potrzebuje,ten gniazdujący piękny ptak,nie zbliżamy się do niego,bliżej niż na jakieś 300 metrów.Ukryci w krzakach,siedząc na wygodnych fotelach, popatrujemy przez listowie na gniazdo.A tam się nic nie dzieje. Młody,wypierzony już bielik,siedzi na dnie gniazda i się nudzi.Często głowa mu opada i posypia.Rodzice pokazują się nieraz nad horyzontem,ale do gniazda się nie zbliżają.Znudzeni,wracamy do domu.Spróbujemy tu zajrzeć wieczorem.Siedząc na ławce,przed domkiem,mam widok na dziką Narew i otaczający nas las.Od razu wypatruję,niezbyt często oglądane przeze mnie ptaki.Muchołówki żałobne.Na działce u szwagrowskiego,domki zajęły dwie ich pary i słychać bez przerwy śpiew przekrzykujących się samców.Szkoda tylko,że wśród wysokich drzew,jest tak mało światła.Wymusza to na mnie,robienie zdjęć,na wysokiej czułości.
Przesiedziałem tak na tej ławce,do 18-tej i ani na chwilę się nie nudziłem.Jak nie muchołówki to pleszki.To dzięcioł wpadł na chwile,to krogulec przeleciał
nad drzewami,powodując nagłą ciszę.Nie ma tylko szpaków,których dwie rodziny,jeszcze całkiem niedawno,zamieszkiwały 2 domki.Zastanawiamy się,czy to nie kręcące się tu bez przerwy wiewióry,nie wlazły w szkodę i nie wyjadły piskląt.Potem w samochód i znowu jedziemy do bielika.Marnujemy tutaj następne dwie godziny.Zupełnie nic się nie dzieje.Młody śpi na dnie gniazda i w ogóle go nie widać.Jak był młodszy,rodzice regularnie przylatywali co pół godziny,nie zwracając uwagi,na kręcących się tu rolników i pasące krowy.Wieczorem,kiedy kończy się już dobre światło,wracamy do domu.I tu czeka na mnie ogromna niespodzianka.Przed samą bramą wjazdową na działkę,dostojnie kroczy,od dawna wypatrywany przeze mnie dudek. Podpuszcza do siebie samochód,na jakieś 6 metrów.Uchylam drzwi i przez szparę miedzy nimi,a karoserią próbuję robić zdjęcia.Chodzi przed nami,jak model na wybiegu.Między drzewami jest jednak bardzo ciemno i zdjęcia robię na bardzo dużej czułości,co gwarantuje kiepskie wyniki.
Jest już wieczór.Gospodarze rozpalają ognisko,nad którym piecze się kiełbacha.Trzeba oblać sukces,jakim była możliwość obejrzenia z bliska, mojego upragnionego dudusia.Bez przesadyzmu jednak.Jak wiem,podniecenie nie da mi tu długo pospać,a i tak rano mamy jechać pod gniazdo.
Tak jak przewidywałem,już o 4,30 jestem na nogach.Przyspieszone ablucje i pędzę na dwór.Stoję i słucham.Z sąsiedniej kępy drzew,rozlega się głośne umpa umpa,gniazdującego tu dudka.Łażę za nim godzinę.Zupełnie jak bym tropił wilgę.Kiedy zbliżam się tylko do niego za blisko,od razu przelatuje na dalsze drzewa.Nawet nie mogę go dojrzeć.Znudzony i nieźle wkurzony, zostawiam go w spokoju i idę nad brzeg Narwi.Dobrze,że istnieją aparaty fotograficzne.Piękna jakie tu mnie otacza,nie był bym w stanie oddać słowami..O 6 z powrotem pod gniazdo.Zasiadam w ukryciu i mówię se-teraz albo nigdy.Przykro,ale padło na to drugie.Młody chwilami pokazywał się,ale tylko do połowy.Rodziców w ogóle nie widziałem,a do tego po 10-tej,zaczyna padać deszcz.Nic tu po mnie.Wracamy do domu.Siedzę na wersalce i popatruję przez przezroczyste drzwi,na trawnik przed domem.Zmęczenie i wczesna pobudka,powodują,że oczy zaczynają mi się same przymykać.Otwierają się na chwilę od czasu do czasu,a potem znowu przycinam komara.W czasie jednego z takich przebłysków czujności,dociera do mnie,że tuż przede mną.na mokrej od deszczu trawie,łazi jakieś ptaszysko.Orientuję się nagle,że to dudek.Na całe szczęście,że starczyło mi na tyle opanowania,że nie zerwałem się jak waryjot.Wstałem powoli i podszedłem,do uchylonego lufcika w kuchni. Zdążyłem zrobić kilkadziesiąt zdjęć.Jak się później okazało,los sobie ze mnie zadrwił.Postawił mi przed nosem upragnionego ptaka,ale jednocześnie otulił go ciemnością spowodowaną przezz ponure,deszczowe chmury i gęstą zasłoną liści,na rosnących wokół drzewach.Prawdo pododobnie,nie będę już nigdy tak blisko,wobec tego mojego niedościgłego marzenia.
Jak się potem okazało,omawiając sprawę,że znajomymi specjalistami ptakologami,dokonałem nie świadomie wykroczenia.Wobec takich miejsc,jak gniazdo wysiadującego jajka drapieżnika,powstaje 500 metrowa strefa ochronna,której nie powinno się przekraczać.No cóż,człowiek uczy się całe życie.