.STREFA 33: 295..DO D...,TAKI INTERES

SOLINA SŁUDWI Z PRZYDATKAMI 2017.04.23.

Zbliżał się,niecierpliwie oczekiwany weekend,a z nim dwa wyjątkowe wydarzenia:wypad z Biurem Podróży "Horyzonty" do Mołożewa i nocny wypad z Michałem nad Słudwię.Mołożew,to przepiękne miejsce nad Bugiem.Miałem tam swoje pierwsze błotniaki łąkowe i właśnie z myślą o nich,jechałem tam kolejny raz.Po powrocie miałem się wykąpać,najeść, troszkę odpocząć,zapewne przy komputerze,przeglądając łupy fotograficzne z Mołożewa.Potem miałem razem z Michałem wypuścić się nad Słudwię,aby dorwać sowy-płomykówki i pójdźki.Znaliśmy ich wiele miejscówek-pewniaków,więc nie wątpiliśmy,że jakieś zaliczymy.Kwestią tylko było,ile.

Całą moją radość,psuły prognozy meteorologiczne.Złe ,a nawet b.złe.

I nie chodziło tu o chmury i o deszcz,ale coś co najbardziej minimalizuje szanse spotkania ptaków-WIATR.Silny wiatr,od dłuższego już czasu, komplikował moje wyskoki i wyglądało,że w najbliższy weekend,też nie ustąpi.Czarę goryczy,przelał Kamil.Pocieszył mnie,mówiąc krótko:założę się,że nic nie zobaczycie.W taki wiatr nie ma po co jechać !!Obyż jego słowa obróciły się w pewna brzydką rzecz !!

Z Mołożewa wróciłem ponury,jak chmura gradowa.To była pierwsza wycieczka horyzontalna,z której nie przywiozłem żadnych zdjęć.I chiba już ostatnia taka wycieczka,w jakiej wziąłem udział.Grupa była mała.Mimo to znalazła się para mądrali,która niczym dwa parszywe kundle,wybiegała cały czas przed front wycieczki,płosząc nieliczne ptaki.I nie zważając na uwagi przewodnika.Takie wycieczki,w wielkiej i hałaśliwej grupie ludzi,są etapem,przez który przechodzi każdy początkujący ptasiarz.Nic dziwnego,że nie spotkałem nikogo z ludzi, z którymi zawarłem miłe znajomości,parę lat temu.

Po powrocie,mimo szczerych chęci,nie byłem w stanie zbyt dobrze odpocząć. Zawód z nieudanej wycieczki i podniecenie przed następną,zmusiło mnie,abym łyknął procha na uspokojenie,aby choć chwilunie kimnąć.

Wreszcie nadszedł moment,gdy wrzuciłem plecak,wypchany przeróżnym sprzętem optycznym,na wszelkie spodziewane i niespodziewane okazje i ostro ruszyliśmy do przodu.Długo wcale nie jechaliśmy.Ale gdy na miejscu wyskoczyliśmy z gabloty,miny nam zrzedły.Temperatura była ujemna,a bardzo silny wiatr sprawił,że od razu poczuliśmy się jak za kołem podbiegunowym.

Nic to,że różowiejące niebo,było prawie bezchmurne.

Współczesne samochody,maja takie fantastyczne urządzenie,które nazywa się tempomat.Programuje się żądaną prędkość i samochód utrzymuje ją cały czas automatycznie.Z góry i pod tyż.Ustawiliśmy najwolniejszą jaką się dało i ruszyliśmy do przodu.Wlekliśmy się powolusieńku,dokładnie przeglądając dachy,kominy,okienka w stodołach i takie tam różne.Od czasu do czasu,zatrzymywaliśmy się na chwilę i dokładnie przepatrywaliśmy obiecujące miejsca.Sprawdziły się słowa Kamilosa.Nic,nic i jeszcze raz nic.Totalna poracha.Nie było jednak tak tragicznie.Miałem bowiem wyjątkową przyjemność,przeżyć cudowne chwile.Może nieraz nadużywam tego słowa,ale tutaj jest całkowicie adekwatne.A te cudowne chwile,to świt na polach i łąkach.Nie jestem poeta,trudno mi więc ubrać w piękne słówka,moc emocji i piękna jakie właśnie doświadczaliśmy.Piękno to było zwielokrotnione faktem,że o tej porze było całkowicie pusto i nikt nie utrudniał nam paść się na tej ślicznocie.I tak se jeździliśmy i popatrywaliśmy.Gdzie nie gdzie, przystanęliśmy na chwilkę,aby pokonteplować szczególne miejsca.Ja oczywista,cały czas kikowałem za drapolami.Ciągle miałem nadzieję,że zobaczę jakiegoś wcześniaka łąkowca.Nie zapomnieliśmy też o pójdziochach. Jak wiadomo,potrafią one być aktywne jeszcze za dnia.Z upływem czasu,traciliśmy jednak resztki nadziei.Nie znaczy to,że jechaliśmy przez pustynię.A to para kulików wielkich,a to ganiające zajce,a to kuropatwy,a to sunące nisko nad polami,przepiękne błotniaki stawowe,a to duduś,a to makolągiew jedna.I było fajnie.Gdybyż nie ten cholerny wiatr.Temperatura była deczko wyższa,ale ten sk.....l wiał coraz silniej.Najczarniejsza z czarnych rozpacz.Pojechaliśmy na mostek pod Złakowem,aby popatrzyć na siewkowate.Zbliżała się już godzina ósma i zrobiło się rojnie.Była wszak niedziela i ludzie zasuwali na poranna mszę.Widok łąki mocno mnie zaskoczył.Było jeszcze dużo wody i wszędzie widoczne tłumy batonów.
Bataliony,bataliony i tylko one.Oprócz nich wypatrzyliśmy tylko jednego mizernego rycyka.A batony zasuwały energicznie po błotku,często gęsto naparzając się po łbach.Zaczęły już gody.Siedziały jak na wielkiej szachownicy.Każdy miał swoje poletko i wystarczyło,aby odrobinę zsunął się z niego w stronę sąsiada,a już wybuchała awantura.A jak pod ręką była jakaś dziewucha,to pirze sypały się na całego.Była to dla mnie jakaś pociecha.Nie musiałem zasuwać nad Biebrzę,aby zobaczyć te cudeńka.
Przy mostku spotkaliśmy moich starych,fantastycznych Kumpli-Iwonę i Wiesława. Ich właśnie poznałem na moich pierwszych horyzontalnych wycieczkach.Teraz już śmigali sami i dobrze im tak za to.
Jak zawsze na takich wyprawach,czas gnał niemiłosiernie.Michał wcześnie wyjechał,ale i wcześnie miał wracać.Pokręciliśmy się jeszcze trochę po okolicy,ale nie było już ajwajów.Spory ruch samochodowy i szwędający się wszędzie ludziska,zdenerwowały Drivera.Dosyć,spadamy stąd.
Wracając do doma,zboczyliśmy deczko i zajrzeliśmy na stawy hodowlane w Psarach.Miałem cicha nadzieję,że powetujemy sobie trochę,nasze dotychczasowe niepowodzenia.Niestety,nie wiem z jakiego powodu,ale wszystkie stawy były spuszczone,a dna suche jak pieprz.Ot i cholerka.
I tak cegła da gaz i w domu byłem już koło czternastej.Dwa dni szaleństwa i ani jednego zdjęcia,o którym mógł bym powiedzieć-Właśnie tu przyjechałem dla niego !!!

SIEDZIAŁ SKUB ANY NA GRUSZY KOŁO SZOSY.ZATRZYMALIŚMY SIĘ PRZY NIM....
I GŁUPIO ZMARNOWALIŚMY OKAZJĘ.ZAMIAST PRÓBOWAĆ JAK NAJWOLNIEJ WYKORZYSTAĆ OKAZJE,ZACZĘLIŚMY NA CAŁEGO SZARPAĆ SIĘ Z OKNAMI I SPRZĘTEM.OD RAZU SPIERNICZYŁ.USIADŁ NA POLU KAWAŁEK DALEJ,ALE NIESTETY TYLKO NA MOPMENT

SKOWRONEK.WYDAJE MI SIĘ,ŻE W TYM ROKU JEST ICH WYJĄTKOWO DUŻO

KULIK WIELKI-NUMENIUS ARQUATA

TO ZDJĘCIE POWINNO IŚĆ Z AUTOMATA DO KOSZA.ALE CIESZY MNIE NIEPOMIERNIE,JAK DRZE MORDĘ,NA PRZEBIEGAJĄCEGO KOŁO NIEGO ZAJCA

ZAJĄC USIADŁ KOŁO KULIKA...

...A TEN DROBNYM KROCZKIEM DO NIEGO

POTM CZAJKA GO POGONIŁA

TRAGIKOMEDIA.ZAJĄC POPRZTYLAJĄCY,PO PLASTIKOWYM POLU

ODCZAJNY KOGUTEK.TEŻ MIAŁ W ZADKU TEMPOMAT.ZASUWAŁ RÓWNO Z NAMI,ALE PARĘ METRÓW PRZED SAMOCHODEM.NIE WIEM JAK DŁUGO,TRWAŁ TEN SPACER.TRZASNĄŁEM DRZWIAMI I TO BYŁO NA TYLE